بعد از شهادت حمید، دیگر آن مرد همیشگی نبود. عکس شهدای لشکر را چسبانده بود به دیوار . اگر خانه می امد، کاری نمی کرد. فقط می نشست روبروی دیوار، به عکس ها خیره می شد. بی تاب بود، اما حرفی نمی زد.

من تمام مدت نشسته بودم پشت سرش و نگاهش می کردم. کارش که تمام شد، بلند شد. من هم بلند شدم مثل بچه هایی که می ترسند تنها بمانند، رفتم کنارش ایستادم. می خواست برود. موقع رفتن، پیشانیم را بوسید و چند لحظه همین جور ایستاد. به من نگاه کرد و گفت�� خداحافظ. مواظب خودت باش� همیشه موقع خداحافظی، پیشانی من را می بوسید. گفتم� نمی توانی امشب بمانی؟� نمی توانست. گفت که بچه ها منتظرش هستند و باید برود و رفت پیش آن ها.